20. yüzyılın en önemli ressamlarından Pablo Picasso (1881-1975), 1901’den 1904’e kadar Barselona’daki ve Paris’teki sanat yaşamında mavi renk ön plana geçer.







Barcelona-Paris arasında gidip geldikten sonra Paris’e yerleştiği bu dönemde, ABD ye karşı yapılan savaşın ve Küba’nın düşmesinden sonra kötüleşen ekonomi ile ülkede yoksulluk dönemi başlar. Doğal olarak sanatçının yaşam koşulları iyi da değildir. Maddi yönden sıkıntı içindedir.







Çok sevdiği arkadaşı Casagemas’ın intiharından da fazlasıyla etkilenir. Arkadaşının ardından duyduğu üzüntü onu mavi rengi kullanmaya iter. Birkaç gün arayla Casagemas’ın ölü ve solgun yüzünü resmeder.  Goethe’ ye göre mavi; Hristiyan sanatında Tanrısal olanı sembolize eder. Dünyevi olmayanı, aynı zamanda melankolik ruh halini de simgeler. Sanatçının maviye olan tutkusu melankoli ve hüznü çağrıştırmanın ötesinde, erotizmi anlatmasında da yardımcı olur.







Mavi renk psikolojik olarak sonsuzluk, iyileştirme ve sinir sistemi tedavilerinde algıyı güçlendirmeyi sağlar. Aslında gökyüzünün rengi olan mavi çocukluğundan itibaren Picasso’nun en sevdiği renktir.







Tek renklilik üzerine giden sanatçının eserlerinde derinlik yataylaşır, bedenleri ve elleri uzamış ve kemikleri çıkmış vaziyette resmedilmiştir. Solgun ve elmacık kemikleri belirgin yüzler dikkati çeker. Savaşında etkisinde kalarak yoksullukla ve hastalık temasıyla oluşturduğu figürleri o kadar zayıftır ki cinsiyetler bile belli değildir.







Resimlerinin konusu olan yoksullar, dilenciler, yaşlılar, çocuklar, çaresiz insanlar, fahişeler, dilenciler ve körler acı, umutsuzluk ve üzüntü içinde tasvir edilmiştir.







Sonraki eserlerinde ise aşı boyası ve kırmızı kullanarak oluşturduğu desenleri pembe döneminin habercisidir.